‘Het was de zoveelste rotstreek,’ schrijft Michael Rasmussen tegen het einde van zijn boek Gele koorts. Hij heeft het over de periode na zijn schorsing, de maanden waarin hij probeert weer een profcontract te bemachtigen. Dat lukt niet. De woorden
Michael Rasmussen heeft het gedaan. De klootzak! Verrader! Djeez, het is maar goed dat we hem niet serieus hoeven te nemen, wat een idioot. Hij is alleen maar uit op wraak, dat weten we toch allemaal? En trouwens, toen hij
Twaalf jaar was hij toen hij naast zijn vader op de bank stond te springen toen Jeroen Blijlevens zijn eerste Tourzege behaalde. Zijn eigen debuut in 2009 verliep niet helemaal zoals hij wilde, maar als hij dit jaar voor de
Het duurde tot en met de tiende etappe. De ene dag dacht ik het een, de andere dag het ander. Sterker nog; mijn voorkeur veranderde soms binnen het uur. Vroeger, met Lance in het peloton, had ik het een stuk
Vroeger, ach, vroeger. Vroeger slofte mijn vader ’s morgens vroeg al naar boven om het witte campingtafeltje achter de zolderluiken vandaan te halen. Rond een uur of twaalf klapte hij dat tafeltje buiten uit, schroefde de pootjes goed vast, slofte
Het zag er allemaal heel leuk uit hoor, maar ik geloofde er helemaal niets van. Een droom in duigen, maar hij zei doodleuk – en nog meerdere keren ook – dat er niets aan de hand was, dit was toch